महायोगपीठे तटे भीमरथ्या        
वरं पुण्डरीकाय दातुं मुनीन्द्रैः ।        
समागत्य निष्ठन्तमानंदकंदं        
परब्रह्मलिङ्गं भजे पाण्डुरङ्गम् ॥ १ ॥        

तटिद्वाससं नीलमेघावभासं        
रमामंदिरं सुंदरं चित्प्रकाशम् ।        
वरं त्विष्टकायां समन्यस्तपादं        
परब्रह्मलिङ्गं भजे पाण्डुरङ्गम् ॥ २ ॥

प्रमाणं भवाब्धेरिदं मामकानां        
नितम्बः कराभ्यां धृतो येन तस्मात् ।        
विधातुर्वसत्यै धृतो नाभिकोशः        
परब्रह्मलिङ्गं भजे पाण्डुरङ्गम् ॥ ३ ॥

स्फुरत्कौस्तुभालङ्कृतं कण्ठदेशे        
श्रिया जुष्टकेयूरकं श्रीनिवासम् ।        
शिवं शांतमीड्यं वरं लोकपालं        
परब्रह्मलिङ्गं भजे पाण्डुरङ्गम् ॥ ४ ॥

शरच्चंद्रबिंबाननं चारुहासं        
लसत्कुण्डलाक्रांतगण्डस्थलांतम् ।        
जपारागबिंबाधरं कञ्जनेत्रं        
परब्रह्मलिङ्गं भजे पाण्डुरङ्गम॥ ५ ॥

किरीटोज्वलत्सर्वदिक्प्रांतभागं        
सुरैरर्चितं दिव्यरत्नैरनर्घैः ।        
त्रिभङ्गाकृतिं बर्हमाल्यावतंसं        
परब्रह्मलिङ्गं भजे पाण्डुरङ्गम॥ ६ ॥

विभुं वेणुनादं चरंतं दुरंतं        
स्वयं लीलया गोपवेषं दधानम् ।        
गवां बृन्दकानन्ददं चारुहासं        
परब्रह्मलिङ्गं भजे पाण्डुरङ्गम् ॥ ७ ॥

अजं रुक्मिणीप्राणसञ्जीवनं तं        
परं धाम कैवल्यमेकं तुरीयम् ।        
प्रसन्नं प्रपन्नार्तिहं देवदेवं        
परब्रह्मलिङ्गं भजे पाण्डुरङ्गम् ॥ ८ ॥

स्तवं पाण्डुरंगस्य वै पुण्यदं ये        
पठन्त्येकचित्तेन भक्त्या च नित्यम् ।        
भवांभोनिधिं ते वितीर्त्वान्तकाले        
हरेरालयं शाश्वतं प्राप्नुवन्ति ॥ ९ ॥